صدایی آمد از دریا که مردی بر زمین افتاد            و بر رخسار زرد مادری در خیمه چین افتاد‌

زدند آنقدر سـویش تـیـرهای بی هـوا اما            نیفتاد از نفس تا این که مشکش بر زمین افتاد

چنان بر سرو قدی که جهان در سایه سارش بود            تبر زد بارها دشمن که از بالا چنین افتاد

ز بعد دست تیری هم به قلب نازنینش خورد            زمانی که به روی خاک‌ها از صدر زین افتاد

فلک وقتی رکاب خالی‌اش را دید زد فریاد            که از انگـشـتری آسمـان‌هایم نگین افتاد